I DU PAPAGAL (n. 166)
Dù papagàl i scapénn da la gàbia e, zìrca dàpp un àn, is truvénn. Ón l’éra bèl gràs, con del bèli pànn lósstri e ch’l’èter l’éra brótt mègher e tótt móii. Al mègher a gli d’mànda:
"Dùv’it stè che t’i acsé in fàurma?"
"Ah, a sàn vulè int una cà, dùv’ai éra una famàiia ch’am à v’ló sóbbit bàn: i m’àn dè da magnèr e da bàvver e l’ónnich mi lavurìr l’éra quàll ed fèr divartìr i sù amìgh. E té?"
"Ah, mé a sàn vulè int al s’bdèl Sant’Àursla"
"E cus’èt fàt int al s’bdèl?"
"Cùssa vùt ch’ai èva fàt: al papagàl!".
"Dùv’it stè che t’i acsé in fàurma?"
"Ah, a sàn vulè int una cà, dùv’ai éra una famàiia ch’am à v’ló sóbbit bàn: i m’àn dè da magnèr e da bàvver e l’ónnich mi lavurìr l’éra quàll ed fèr divartìr i sù amìgh. E té?"
"Ah, mé a sàn vulè int al s’bdèl Sant’Àursla"
"E cus’èt fàt int al s’bdèl?"
"Cùssa vùt ch’ai èva fàt: al papagàl!".
Nessun commento:
Posta un commento