LA FELIZITÈ (n. 232)

Dù i s'incàntren in Paradìs, dùvv i éren apànna arivè e ón al d'mànda a ch'l'èter:

"Té cumm'it mórt?"

"Dal fràdd" l'arspundé "e té?"

"Mé a sàn mórt ed felizitè".

"Cùmm s'pólel murìr ed felizitè?"

"L'é pusébbil, vàddet mé ai éra un rapresentànt dimóndi gelàus ed mì muiér. Un dé a fé cànt ed partìr, mó a turné sóbbit dàpp par vàdder se i mì suspèt i éren giósst. A cardèva che lì l'an fóss brìsa in cà, mó la i éra e a taché bèle a sénter che la felizitè la'm v'gnèva só. Pò ai ò pensè che fórsi l'éra a lèt col só amìgh: a sàn andé só e ai ò ciamè - "Marìa" - "Dimmi amore", l'arspundé e la felizitè la carsèva sàmper de pió. Alàura, con la scùsa ch'ai éra turnè parché a m'éra scurdè di documént a ispezioné tótti el stànzi e, ed màn in màn ch'an truvèva inción, la felizitè la carsèva sàmper de pió. Ai vanzèva sàul l'armèri: à l'avré e, an truvànd inción gnànch lé, la felizitè la fó acsé grànda ch'a sàn sciupè e adès a sàn qué!"

"T'sarè bàn un cretén" à gli dìs ch'l'èter.

"Parché?"

"Parché se té t'guardèv ànch dàntr'al frìgo, adès a sarénn ànch al mànnd tótt dù!".