UNA STÓRIA VÀIRA (n. 238)

Quàssta l'arévv d'èser una stória vàira: al pèr che un zért Napoleàn l'urbén, sunadàur ambulànt ch'l'éra órb, l'arivéss a cà e al truvéss só muiér a lèt con quèich'd'ón.

"Con chi ìt a lèt?"

"Con la Gióllia" la fó l'arspósta.

Mó, int al tastèr col màn, Napoleàn al sinté un pió fàt quèl e al gé: "T'i di Gióllia té, mó s'l'à i bàfi!".