LA PULÉTTICA (n. 327)
Al pèder ai pànsa un póch e pò ai dìs: "Fórsi al quèl miàur l'é quàll ed fèr un paragàn con la nóstra famàiia: mé a rapresànt i capitalésta, parché a lavàur e a pórt a cà i baiùch; tó mèder l'é al guéren, parché la dezìd incósa in cà; la Cesìra, la dóna ed sarvézzi, la rapresànta i operèri, parché la lavàura con un stipàndi; té t'i al popolo e tó fradlén l'é la generaziàn futura, èt capé?"
"A cràdd ed sé, grazie".
Pirén, la sìra a lèt, l'é ànch drì ch'al pànsa a tótt quàll ch'ai à détt só pèder e in ch'al mànter als acórz che al fradlén l'as l'é fàta adós, acsé al córr a ciamèr só mèder.
Ciàma e che te ciàma, mó la mèder la cunténua a runfèr e al vàdd che só pèder al n'é brìsa int al só lèt, mó l'é in quàll d'la Cesìra!
A la matén-na, a claziàn, al pèder a gli d'mànda:
"Alàura Pirén, cus'èt capé d'la puléttica?"
"P'r adès ai ò capé che i capitalésta il càz'n in ch'al sìt ai operèri, che al guéren al dórum, als n'infréga dal pòpolo e al làsa el futuri generaziàn int la mérda!"